اشعار

چه زود از دست ما ماه خـدا رفت            مه تـسـبیح و تهـلـیـل و دعــا رفت

مــه احــیــا؛ مــه شـب زنـده داری            مه روزه مـه صـدق و صفــا رفت

مهــی که بود از فیض و سعــادت

نفس، تسبیــح و خـواب آن عبادت

مه یا نــور و یـا قــدوس و یــارب            شبش از روز و روزش بهتر از شب

خــوشا آن روزه داران را که دانم            محـبـت بود در دل، ذکــر، بـر لب

به خلوتگــاه شب اختــر فـشـانـدنـد

کمیــل و افـتـتـاح و نـدبــه خواندند

سحــر بود و منـاجـات و دعــایش            دعــاهای لـطـیــف و دلــربــایــش

خوش آنکو داشت خلوت با خداوند           دریــغ از لحـظـه های با صفــایش

کـجــا رفـتـنـد شب های منــیــرش

چه شد بوحمزه و جــوشن کبیرش

چه شب هـایی که دل یاد خــدا بود            دعــا بود و دعــا بــود و دعــا بود

زبــان مــأ نــوسِ ذکــر ربـنــا بود            به گــوش جان صــدای آشنــا بـود

خـوشا آنان که از نـو جان گـرفـتند

دل شب انــس بـا قــرآن گــرفـتـنـد

چه ماهی مـاه حــی ذو المــنن بود            چه مــاهــی ذکر حق نقل دهن بود

چه ماهی ماه غــفـران مـاه رحمت            چه مــاهی مــاه میــلاد حســن بود

چه مــاهی دل ز ایمان منجـلی بود

علــی بود و علــی بود و علی بود

مــه احـیــا مــه مــولا عــلــی بـود            علــی شمــع دل و دل با عــلی بود

تو گــویی با علــی بودیــم تا صبح            چه می گویم نـفس ها یا عــلی بود

چــه شــد آوای یــا رب الکــریمش

دعــای یــا عــلـیُّ یــا عــظـیـمــش

وفــا و عشق و ایمــان بود این ماه            مگو، شیرین تر از جان بود این ماه

بهشت سبــز اُنس عبــد و مـعـبــود            بهــار خــتــم قــرآن بــود این مــاه

فــروغ روح از بــدرش گــرفتــیم

شــرف از لیـلـة القــدرش گـرفتیم

الا ای دوستــان عیــد صیــام است            چه بـنـشسـتید این عیــد قیــام است

طلــوع صبــحــدم را ایــن روایـت            هــلال مــاه نــور ایـن پــیــام است

خــوشــا حــال تــمــام روزه داران

که حسرت شد نصیب روزه خواران

ره صــدق و صــفــا پــویید امشب            جــمــال یــار را جــویــیــد امـشب

وضــو گیــریــد با عـطــر بهـشتی            به مهــدی تـهـنـیـت گــوییـد امشب

خوش آن عیدی که با دلـدار باشیم

همــه با هــم کـنــار یــار بــاشیــم

اگر چه عید فیض و عید نور است            اگر چه عید شوق و عید شور است

اگر چه عیــد مجـد است و سعادت            تمــام عیــدهــا روز ظـهــور است

بدون یار، گل خار است خار است

گــل نــرگس اگــر آیــد بهـار است

الا ای شــمــــع بـــزم آشــنــــایــی            نــدارد بی تو چـشـمــم روشنــایـی

دلم خون شد دلــم خــون از جدایی            گــلم، باغــم، بهــارم کــی می آیی

الــهــی عیــدِ بـی تــو بــاز گــردد

بــیــا تــا عــیــد مــا آغــاز گــردد

تو شمع و قلب ما پــروانــۀ توست            نـدیــده عــالــمــی دیــوانــۀ توست

نــدای یــا لــثــارات الــحــســیـنـت            لــوای کــربلا بــر شــانــۀ تــوست

ظهورت عیــد خلق عــالمیـن است

نه تنهـا عید ما، عیــد حسیـن است

همین است و همین است و همین است            که دیــدار تو عیــد مسـلمیــن است

عزیــز دل به آمیــن تـو ســوگــنـد            دعـای «میثم» دل خسته این است

کـه فــردا جــزو یــاران تو بــاشـد

دلـش بــاغ و بــهــاران تو بــاشــد